Verhuur van bouwmachines en gereedschappen. Het adres? Bedrijvenweg 3 in Oirschot. Op het industrieterrein dus. Wacht even, dit is toch de rubriek ‘Trots op’ van het APO, zitten we wel goed? Jazeker, blijkt even later in het kantoor, waar Diny druk zit te bellen. Want Diny is namelijk een ijverig type. Ze heeft er namelijk al een bijna een hele werkdag opzitten, aangezien ze vanochtend om 06.00 uur al zeugen aan het ‘scannen’ was. En vanaf 10.00 uur gaat ze gewoon vrolijk verder in het verhuurbedrijf samen met haar man.

 door Toon Capel

Ze noemt het zelf scannen. Met een beetje fantasie zou je haar zelfs kunnen zien als een verloskundige. Diny is namelijk gespecialiseerd in het maken van echo’s bij zeugen, geiten en schapen. Om te bevestigen of ze drachtig zijn, niet meer en niet minder. Al ruim 23 jaar is Diny met haar mobiele scanner kind aan huis bij een aantal veehouderijen in de regio. Het doel? Voorkomen dat er geen enkele ‘lege’ zeug in het kraamhok komt te staan.

Trendsetter

Zoals je wel vaker hoort, rolde ook Diny per toeval in een beetje in dit vak. Diny licht toe: “Ik kom uit een boerengezin en dus had ik als vanzelfsprekend een zwak voor de agrarische sector. Ik was opgeleid tot inseminator. Het maken van echo’s maakte daar ook onderdeel van uit. Maar toen kwam het grote drama: de varkenspest. De hele sector lag op zijn gat. Varkenshouders moesten weer helemaal opnieuw beginnen met het opbouwen van hun bedrijven.  Als varkenshouder ben je gebaat bij zekerheid. Als concurrent van de veearts wist ik eigenlijk al meteen dat dit beter en goedkoper kon. En ben dus in dat gat gesprongen. Samen met een collega heb ik het vak eigenlijk uitgevonden. Werd ook meteen een trendsetter. Veel inseminators kopieerden onze werkwijze. Tot en met de naam en de logo’s aan toe, haha.”

Coöperatief

Ambitieus als ze was, ging ze aan de slag. Al liep het niet zoals ze hoopte. “Ik kom uit Eersel en ik probeerde voet aan wal te krijgen binnen de veehouderijen in de Kempen. Dat viel vies tegen. De mentaliteit is daar heel anders. Veel bedrijven waren destijds coöperatief ingesteld; alles bij één dezelfde regelen, of het nou de leverancier was of de bank. Ik kwam er amper tussen”, aldus Diny. Totdat ze haar man leerde kennen en naar Oirschot verhuisde. Diny vertelt: “Hier was de mentaliteit veel anders. De ondernemers waren hier veel commerciëler ingesteld en stonden juist open voor mijn deskundigheid. Al snel bouwde ik een klantenkring op van zo’n zestig veehouderijen. Met 30 tot 100 zeugen per veertien dagen. Voor die tijd waren dat grote bedrijven. Maar nog wel echte gezinsbedrijven. Dat had echt zijn charme. Het was meer dan alleen ‘mijn ding doen’. De gezelligheid, het kopje koffie; ik ervaarde het als heel fijn.” 

Op zaterdag en dinsdagmiddag

Toen Diny moeder werd besloot ze het even rustig aan te gaan doen. Tot groot ongenoegen van haar klanten. Ze had immers een stevige reputatie opgebouwd als uiterst betrouwbare scanner. Diny: “Of ik dan toch niet op zaterdagen kon komen. Daar kwam al snel een dinsdagmiddag bij, toen de kinderen eenmaal naar school gingen”. En al snel kroop het bloed waar het niet gaan kon en was Diny weer volledig actief. “Maar ik vind het dan ook geweldig om te doen. Ik geniet er echt van dat ik een aanzienlijke bijdrage lever aan het zo goed mogelijk op koers houden van de bedrijfsdoelstellingen. Omdat de sector zo onder druk staat moeten de bedrijven zich onderscheiden. Dat vraagt om een 100% betrouwbare score als het om scannen gaat.”

Schaalvergroting is niet altijd de oplossing

Haar lidmaatschap bij het APO was dan ook vanzelfsprekend. “Ontwikkelingen gaan zo snel, daarom helpt het APO me om op de hoogte te blijven. Je ligt er anders zo snel uit. En het helpt me om mijn netwerk overeind te houden en mijn betrokkenheid te tonen bij de sector”. In die betrokkenheid bespeur ik ook enig verdriet. Het lot van de varkenshouders gaan haar echt aan het hart. “Ik begrijp waarom het gebeurt, maar de schaalvergroting binnen de intensieve veehouderij is niet altijd de oplossing. Veel ondernemers staat het water aan de lippen. Lopen tegen hun pensioen aan, hebben jaren dag en nacht gewerkt. Maar uiteindelijk hebben ze veel te weinig verdiend. Dat is echt heel triest.” De oplossing zit ‘m volgens Diny in de consument en de tussenhandel. Ze licht toe: “De sector staat in een slecht daglicht. Zelfs ik merk het als ik mensen vertel dat ik binnen deze sector werkzaam ben. Daar is niet altijd begrip voor. Ondertussen wil men wel drie keer in de week barbecueën, met als het even kan zo goedkoop mogelijk vlees. Als we de prijs voor het vlees toch eens op zouden kunnen krikken, dan zijn we er. Is de schaalvergroting niet nodig.”

Nieuwe kansen openen nieuwe deuren

En dan vertelt Diny dat ze de 25 jaar misschien niet vol gaat maken. Verbaasd vraag ik waarom. “Veeziektes liggen op de loer. Of grote bedrijven schaffen zelf de benodigde apparatuur aan.” Toch ligt Diny daar niet wakker van: “That’s life. Als ondernemer moet je ook mee kunnen gaan met veranderingen. Anticiperen op nieuwe ontwikkelingen, jezelf scherp houden. Mijn werk is onzeker, maar dat biedt weer ruimte voor nieuwe kansen. En nieuwe kansen openen nieuwe deuren. Ik vind ongetwijfeld wel weer mijn weg in iets anders. En tot die tijd werk ik met heel veel plezier samen met mijn man Frans bij ons verhuurbedrijf in bouwmachines en aggregaten!”, besluit ze vastberaden.