Je moet goed opletten, want je rijdt er zo voorbij. De Beerse blondjes in de wei verraden echter dat er wel degelijk iets gebeurt daar aan de Broekeindsedijk in Westelbeers. Want tussen het mooie beekdal van de Groote Beerze en de prachtige Landschotse Heide ‘bestiert’ Dirk van Lieshout samen met zijn moeder Annie en zijn zussen Rian en Anja hun rundveehouderij. Een echt familiebedrijf met een eigenzinnige en bewonderingswaardige wijze van ondernemen. Het resultaat? Een (h)eerlijk stukje vlees van een prachtig dier, met liefde en passie grootgebracht.
door Toon Capel
Na een ‘warm’ (lees: luidruchtig) ontvangst van de honden en de gans des huizes van maar liefst 30 jaar oud, schuif ik aan bij Annie, Dirk en Rian aan hun keukentafel. “Ik hoorde al dat je er was”, deelt Rian me plagend mede als ze met veel energie de keuken binnenloopt. “Ik kon aan het blaffen van de honden horen dat er een vreemde op het erf kwam. Het is maar goed dat ze vast zitten!” Desondanks blijkt al snel dat ik hier aan tafel zit bij zeer gastvrije mensen, die met oog voor de omgeving en een aanstekelijke drive hun bedrijf runnen: Van Lieshout vleesvee. Een nagenoeg geheel zelfvoorzienende en grondgebonden rundveehouderij, met anno 2018 zo’n 450 vleeskoeien van het ras Blonde d’Aquitaine. Blonde d’Aquitaine met een Beerse ‘touch’. Want de afgelopen 40 jaar fokten ze het ras zodanig door totdat ze de ideale eigenschappen hadden. “Echte Beerse Blondjes dus”, grapt Dirk.
Te smalle bekkens
Je zou bijna zeggen dat er dus al 40 jaar een strak bedrijfsplan en lange termijnvisie ten grondslag ligt aan dit bedrijf. Maar dat is echt niet zo. Rian vertelt: “Alles begint met logisch boeren. Gewoon je boerengezond verstand gebruiken. Onze pa runde samen met onze moeder op deze plek een opfokbedrijf in melkrundvee. ‘Regeren is vooruitzien’, had onze pa als latere wethouder al snel door. De steeds veranderende wetgeving noopte hem om kritisch na te denken over de toekomst. Die toekomst lag wat hem betreft in het vleesvee, in combinatie met een eerlijke, duurzame manier van boeren. Op dit moment een hot item, maar onze pa was zijn tijd blijkbaar al ver vooruit”.
Omschakelen van melkvee naar vleesvee gaat natuurlijk niet in één keer. Hij kruiste eerst zijn bescheiden melkkoeien met een flinke Blonde d’Aquitaine dekstier. “Dat ging niet meteen van een leien dakje”, moet Annie toegeven. “De koeien hadden veel te smalle bekkens om zo’n groot kalf te baren. Dat werden dus bijzondere bevallingen! Nu kunnen we met trots zeggen dat onze koeien de juiste eigenschappen hebben voor een heerlijk stukje vlees. Maar het zijn ook dieren met een prachtig karakter. Dat maakt het dat het voor ons heel fijn is om deze dieren te houden en om met ze te werken”. Het bedrijf lijkt in veel opzichten dan ook niet op andere rundveebedrijven. “Omdat we onze vleeskoeien grondgebonden houden, passen we eigenlijk qua wetgeving niet in een standaard hokje. Toch kiezen wij heel bewust om op deze manier te boeren. Dat biedt ons de mogelijkheid om te pionieren, ook al is dat niet altijd even makkelijk geweest”, aldus Dirk.
Moedige keuzes
Dat het niet altijd even gemakkelijk is geweest is een understatement. Het ‘leven’ heeft een aardige stempel gedrukt op de familie. Dirk licht dit toe: “Mijn broer Mark runde samen met onze pa het bedrijf en was de beoogde opvolger. Maar toen hij door een ongeluk onverwacht overleed, gooide dat natuurlijk alles overhoop. Mijn zussen Anja en Rian zijn opgeleid als administratief medewerker en als sportdocent. En ik werkte in de metaalsector. Als vanzelfsprekend hielpen we onze ouders vooruit. Uiteindelijk werd onze pa ook nog wethouder van de gemeente Oirschot. Zijn tijd om het bedrijf te runnen was dus beperkt. En toen hij tot slot van rekening ook nog ernstig ziek werd en uiteindelijk zelfs overleed, staken we de koppen bij elkaar en was het voor ons een simpele optelsom. Wij gaan het bedrijf samen met de hulp van onze ma voortzetten!” Een moedige keuze die invloed had op de privélevens van zowel Dirk, Rian als Anja. “Onze partners hebben ons altijd gesteund en onze kinderen vinden het hier geweldig op de boerderij, het is echt hun tweede thuis. We hebben alle drie onze eigen specialiteiten en vullen elkaar ontzettend goed aan. Daar zijn we echt heel trots op. Onze Dirk is de ‘hoofdboer’ en werkt fulltime. Anja en ik werken allebei nog drie dagen elders, runnen onze gezinnen en zijn de rest van de tijd op de boerderij. Ons mam is op de achtergrond de spil van het gezin en ondersteunt ons waar mogelijk”, aldus een trotse Rian.
Nieuwe stal
Vervolgens leiden Rian en Dirk me rond over de boerderij. Zoals zo vaak bij kleinere familiebedrijven zijn de bouwwerken op het erf de geschiedenisboeken die het verhaal van het bedrijf vertellen. Dat is hier niet anders. Elke stal heeft zo zijn eigen verhaal. Het meest recente en innovatieve verhaal is de nieuwe stal die in 2017 gereedkwam. Rian: “Een nieuwe stal was echt nodig. En omdat we dus niet in dat standaard hokje passen, moesten we zelf een stalsysteem ontwerpen. Onze Dirk wist heel precies wat hij wilde en ontwierp en bouwde zelf de nieuwe stal. Een hellingstal met een soort van modulair systeem waarin we de hokken steeds kunnen veranderen van grootte. En waarin de kalveren zelf kunnen kiezen of ze bij de rest staan of even ‘chillen’ in een hok waar de moeders niet bij kunnen. En dat werkt zo fantastisch goed!”
De stal voldoet ook nog eens aan de Maatlat Duurzame Veehouderij. “Het systeem heeft onze Dirk echt geweldig bedacht en uitgevoerd. Wij zijn echt trots op onze Dirk!”, schalt Rian door de stal terwijl ze Dirk een ferme klap op zijn schouder geeft. Dirk reageert kort en bescheiden, maar het raakt hem zichtbaar. En ook zijn ogen stralen die overduidelijke trots uit.
Mountainbike
Hun ondernemende manier van denken, hun warme omgang met mensen en de zorg voor de natuur kregen ze met de paplepel ingegoten. Rian: “In de tijd dat onze pa in de politiek zat zijn er honderden liters koffie gedronken aan onze keukentafel. Hier is enorm veel besproken. Maar vooral ook geluisterd. Proberen elkaar vooruit te helpen, in plaats van tegenwerken. Dat was het motto van onze pa.” “En dat houden we in ere!”, roepen ze alle drie in koor. Dat is ook de reden van hun lidmaatschap bij APO. Dirk licht toe: “Je niet verstoppen voor elkaar, maar elkaar opzoeken en van elkaar leren. En elkaar vooruithelpen. Je hebt daar zelf veel plezier en voldoening van, maar openstaan voor ontwikkelingen en anderen om je heen levert ook prachtige kruisbestuivingen op”.
Dat blijkt ook wel uit de mooie samenwerkingen in de directe omgeving. Ze voeren het predicaat Erkend Kempen Goed dan ook niet voor niets. “We maken zoveel als mogelijk gebruik van grondstoffen, producten en diensten uit de Brabantse Kempen. Niet alleen is de kwaliteit er zeer goed, ook houden we daarmee de distributieketen kort”, aldus Rian. Dirk vult aan: “Ook hebben we een mooie samenwerking met Brabants Landschap. Onze koeien mogen grazen in de Landschotse Heide en in het beekdal van de Groote Beerze. Voor zowel de natuur, de dieren als de recreant een win-winsituatie. Maar ook voor ons is het geweldig om te wonen en werken in dit gebied. Ons Rian springt zo meteen zelfs weer op haar mountainbike om op de heide een pasgeboren kalf te zoeken. Dat wordt waarschijnlijk een rit van twee uur”. Rian besluit glunderend: “Echt vervelend hè, haha!”
Als ik vervolgens terugkom in de keuken om mijn spullen te pakken, valt mijn oog op een foto van pa Jan op de schouw. Hij kijkt trots. En terecht, zijn kinderen hebben het hier prima voor elkaar…
